Rustige week met mooie afsluiter!

Fa wa ka??
Hier is alles goed!
Fa wa ka betekend hier in Suriname ook wel; hoe gaat het. Over het algemeen spreken wij bijna niet tot eigenlijk geen Surinaams. Aboeng betekend ‘goed’ maar verder als deze 2 woorden komen we eigenlijk nog niet. Zondag hebben we afscheid genomen van Wilma zij is gaan genieten van een heerlijke vakantie met haar moeder en zus. Af en toe krijgen wij een update van hoe het met haar is en welke mooie dingen zij mag meemaken.
Wij zijn zondag weer teruggereisd naar Nickerie om ons klaar te maken voor een nieuwe stage week.
Ilse had deze week haar opdracht van coördineren van zorg op het programma staan en Janieke en Mariska kregen in deze week hen beoordeling van de opdracht coördineren van zorg en hadden de tussenevaluatie gepland staan.
Op de mannenafdeling was het deze week rustig met maar 4 patiënten. Wat wij opmerkelijk vinden is dat toch de normale personeelsbezetting aangehouden wordt in deze situatie. Wel was er deze week een overlijden op de mannenafdeling, waarin Ilse te maken had met een ethisch dilemma waar vooral de arts en familie van de patiënt een rol in speelden. Ilse vond het een lastige situatie om mee om te gaan omdat de laatste zorg aan deze patiënt totaal niet overeenkomt met hoe het in Nederland uitgevoerd wordt. Doordat het zo rustig was op de mannenafdeling, is er uiteindelijk besloten dat Ilse aankomende week haar opdracht coördineren van zorg gaat uitvoeren.
Janieke en Mariska hadden ten opzichte van de mannenafdeling een ontzettend drukke week, de hele afdeling lag vol. Dit houdt in dat er zorg gedragen moest worden voor 28 patiënten. Doordat er zo weinig plek was, zijn er zelfs een paar vrouwen op de mannenafdeling opgenomen. Doordat het zo druk was ging de tijd erg snel voor ons. Maar het was lastig om andere afspraken te maken omdat iedereen nodig was in de zorg naar de patiënten toe. Dinsdag kregen Janieke en Mariska dan ook pas hun beoordeling van de opdracht coördineren van zorg. Beiden hebben het met een goed mogen afronden. Ook tijdens de tussenevaluatie werd duidelijk dat Janieke en Mariska goed functioneren op de afdeling. De praktijkopleider, het hoofd van de afdeling en de werkbegeleiders zijn tevreden tot nu toe.
Mariska had in opdracht van de Chirurg het een en ander uitgezocht over wondbehandeling met honing en wat de werking is ten opzichte van duurdere wondbehandelingsmethoden. De kennis die ze hiermee heeft opgedaan heeft ze mogen presteren door middel van een klinische les. Dit is een presentatie waarmee je je collega’s nieuwe kennis laat opdoen of de kennis die ze hebben te laten opfrissen.
Op de vrouwenafdeling was verder niet echt iets bijzonders waar we over kunnen vertellen. Wel hadden we voor het eerst een mevrouw met brandwonden door een ongeluk met een gasfles. Dit was interessant om mee te mogen maken omdat je hier in Nederland ook niet vaak mee in contact komt.

Afgelopen woensdag hebben wij opnieuw te maken gehad met stroomuitval dit keer was het in de ochtend en dan ben je toch wel een beetje onthand. Hoe konden we nu onze make-up goed op doen terwijl het buiten nog donker is en binnen het licht niet doet. De zaklamp op onze telefoon was een uitkomst het is niet helemaal praktisch maar zo konden toch een beetje leuk verschijnen op stage. Vlak voordat wij de deur uitgingen ging de stroom gelukkig weer aan.

Donderdag en vrijdag zijn wij vrij geweest, op deze dagen konden wij goed met onze opdrachten bezig. Donderdag stond er een klinische les gepland over palliatieve zorg, door de vrouw van de chirurg die op dit moment in het LMSZN is. Dit was een interessante les met zelfs een uitstapje naar euthanasie, wat ze hier in Suriname helemaal niet kennen. ‘s Avonds hebben we naar de film ‘spijt’ gekeken onder het genot van een drankje en wat hapjes
Vrijdag zijn we eerst naar de markt geweest vers fruit halen, op de terugweg naar huis is er helaas een watermeloen de sloot in gerold, maar deze hebben we nog kunnen redden en hebben we later nog heerlijk van kunnen eten. Vrijdagmiddag stonden er opnieuw klinische lessen gepland een van de arts van de zaal over TBC (tuberculose) en daarna de klinische les van Mariska over wondbehandeling met honing. ‘s Avonds hebben we heerlijk een onze film marathon voortgezet en ‘afblijven’ gekeken.

Zaterdag was de grote dag waar we toch wel naar uit hebben gekeken Divali. Ook wel het lichtjesfeest genoemd. Het is een feest van de Hindoestanen die op dat moment de god van het licht vereren. Dit wordt gevierd met een grote optocht waarbij elke vrouw in een sari gekleed is. Wij dus ook! Wij waren uitgenodigd door iemand van het ziekenhuis, en van wie wij de informatie kregen. Zaterdag 14:30 uur aanwezig zijn in de straat van het mortuarium tegenover de Chinees die gordijnen verkoopt. Dit was de routebeschrijving die wij kregen maar gelukkig hebben wij het gevonden! We wisten dat we een blauwe sari aankregen en het bleek een prachtige kleur blauw te zijn! Onze haren werden gedaan (in een knot) en we werden aangekleed door een mevrouw. Om zelf een sari aan te doen is bijna onmogelijk. Na heel lang gewacht te hebben onze make-up te hebben gedaan was het dan eindelijk om 18:30 zo ver om op weg te gaan naar het marktplein. Dit was een kleine tocht en eenmaal op het marktplein was het weer wachten totdat we eindelijk met de optocht mochten beginnen. De regels werden nogmaals verteld, doordat we met echte fakkels liepen moest er minimaal 1,5 meter tussen je voorganger zitten, ook moesten we lopen op lengte vooraan alle kleine mensen en de lange mensen achteraan. Toen we eindelijk mochten beginnen verbaasde wij ons over de hoeveelheid mensen langs de kant, de straten stonden vol! De avond was goed verzorgd we hebben zo ongeveer 5 km gelopen door Nickerie, en kregen ondertussen drinken aangeboden. Wat bijzonder was is dat we op aanwijzingen van mannen kregen die tussen de rijen door liepen. Hun riepen Shubh Divali gevolgd door de groep naam en de sponsor: Rish international. Dit mochten we herhalen. Dit is ook wel in het filmpje te zien -->

Het was een prachtige ervaring en een herinnering voor het leven dat we dit hebben mogen meemaken.

Vandaag hebben wij niets gepland staan, althans in ieder geval ons blog schrijven en waarschijnlijk met school bezig.
Volgende week zullen we na het weekend een blog schrijven omdat we op pad gaan naar de Voltzberg vanaf donderdag tot maandagavond.

Lieve groeten uit Nickerie